آریایی آذر، ا. (1393). بررسی تمایزیافتگی زوجین ایرانی از خانوادۀ اصلی و نقش آن در پیش‌بینی الگوهای ارتباطی و رضایت زناشویی اقوام ایرانی. پایان نامۀ کارشناسی ارشد. پژوهشکدۀ خانواده، دانشگاه شهید بهشتی.
اباذری، س. (1394). مقایسۀ الگوهای تعاملی و سبک حل تعارض در زوج‌های دارای کمال‌گرایی متقارن و نامتقارن. پایاننامۀ کارشناسی ارشد. پژوهشکدۀ خانواده، دانشگاه شهید بهشتی.
اسکیان، پ.، ثنایی ذاکر، ب.، و نوابینژاد، ش. (1387). بررسی تأثیر سایکودرام (روان نمایشگری) بر افزایش تمایزیافتگی فرد از خانواده اصلی در دانشآموزان دختر دبیرستانی منطقۀ 5 تهران. تازهها و پژوهشهای مشاوره، 7 (25)، 27ـ42.
اینانلو، ش. (1390). اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر افزایش رضامندی از زندگی. پایاننامۀ کارشناسی ارشد. دانشکدۀ علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه علامه طباطبائی.
تقوی، ن. (1391). رابطۀ سبک‌های دلبستگی، تمایزیافتگی خود و فقدان پدر با صمیمیت زناشویی زنان، پایاننامۀ کارشناسی‌ارشد. دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد.
چراغی، م.، مظاهری، م.، موتابی، ف.، پناغی، ل.، و صادقی، م. (1393). سبک‌های ارتباط با خانوادۀ همسر در زوجین ایرانی و طراحی و بررسی اثربخشی بستۀ مداخله‌ای مبتنی بر فرهنگ بر سازگاری زناشویی و کیفیت ارتباط با خانوادۀ همسر، رسالۀ دکتری. پژوهشکدۀ خانواده، دانشگاه شهید بهشتی.
خزایی، س. (1386). بررسی تأثیر آموزش تمایزیافتگی بر میزان صمیمیت و سطح تمایزیافتگی زوج‌ها. پایاننامۀ کارشناسی ارشد. دانشگاه تربیت معلم تهران.
خوشلهجه صدق، ا. (1391). نظریۀ خانوادهدرمانی بوئن. تهران: بعثت.
روشنفر، ع.، مختاری، س.، و پاداش، ز. (1392). بررسی اثربخشی آموزش روان‌درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر کمال‌گرایی مراجعان مراکز مشاورۀ شهر اصفهان. تحقیقات نظام سلامت، 9(8)، 886 ـ 895.
شماعی، ف. (1388). بررسی رابطۀ تمایزیافتگی و کیفیت زندگی در دانشجویان دختر و پسر. پایاننامۀ کارشناسی ارشد مشاوره خانواده. دانشکدۀ روانشناسی دانشگاه تربیت معلم.
صادق مقدم، ل.، عسگری، ف.، معروضی، پ.، شمس، ه.، و طهماسبی، س.(1385). میزان رضایت از زندگی زناشویی در زنان شاغل و خانه‌دار شهر گناباد. افق دانش، 12 (2)، 45ـ50.
صفایی‌جم، ش. (1394). رابطۀ ناهمخوانی خود و کمال‌گرایی زوجی در افراد متأهل: نقش میانجیگری ویژگی‌های شخصیتی. پایاننامۀ کارشناسی ارشد. پژوهشکدۀ خانواده، دانشگاه شهید بهشتی.
غفاری، ف.، رفیعی، ح.، و ثنایی ذاکر، ب. (1389). اثربخشی آموزش خانواده با استفاده از تئوری سیستمی بوئن بر تمایزیافتگی و کارکرد خانوادههای دارای فرزند معتاد. خانوادهپژوهی،6 ( 22)، 227ـ239.
غفاری، م. و مهینی، ش. (1393). بررسی رابطۀ رضامندی از روابط و تمایزیافتگی با عملکرد خانواده در دانشجویان متأهل. شخصیت و تفاوتهای فردی، 4، 39ـ57.
فرحبخش، ک. (1390). همبستگی بین ویژگی‌های ادراکشده خانوادۀ اصلی و فعلی و رابطۀ آن با تعارض زناشویی. فرهنگ مشاوره و روان‌درمانی، 6، 35ـ60.
قره‌باغی، ف.، بشارت، م. ع.، رستمی، ر.، و غلامعلی لواسانی، م. (1394). تمایزیافتگی و نشانه‌های اضطراب مزمن در سیستم هیجانی خانواده: طراحی و بررسی اثربخشی مداخله‌ای براساس نظریۀ سیستم‌های خانوادۀ بوئن. مشاوره و روان‌درمانی خانواده، 5 (1)، 1ـ24.
کاظمیان، س.، اسمعیلی، م. (1392). اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر کاهش اضطراب فرزندان خانواده های طلاق.
در سلامت روانشناختی،
4، 53ـ59.
گل‌پرور، م.، و ستایش‌منش، س. (1393). پیش‌بینی‌پذیری مؤلفه‌های رضایت زناشویی براساس مؤلفه‌های کمال‌گرایی زنان متأهل دانشجو. شورای فرهنگی اجتماعی زنان و خانواده، 17 (65)، 247ـ215.
گهرن، جی، ف.، فوگارتی، ت.، فای، ل.، وکایوتو، ج. گ. (1996). مثلث و مثلث‌سازی در خانواده و ازدواج: الفبای درمان. ترجمۀ ف. بهاری (1393). چ دوم. تهران: دانژه.
مک‌گلدرید، م.، گرسون، ر.، و شلن‌برگر، س. (1393). ژنوگرام: سنجش و مداخله در مشاورۀ ازدواج و خانوادهدرمانی. تهران: دانژه.
نیکولز، م.، و شوارتز، ر. (1393). خانوادهدرمانی (مفاهیم و روش‌ها). ترجمۀ م. دهقانی، آ. گنجوی، ع. زاده‌محمدی و ک. طهماسبیان. چ چهارم. تهران: دانژه.
یوسفی، ن. (1390). مقایسۀ اثربخشی دو رویکرد خانوادهدرمانی مبتنی بر طرحوارهدرمانی و نظام عاطفی بوئن بر میل به طلاق در مراجعان متقاضی متارکه. روانشناسی بالینی، 3 (11)، 53ـ64.
Baucom, D. H., Epstin, N., Daiuto, A.D., Carels, R. A., & Burnett, C. K. (1997). Cognitions in marriage: The relationship between standards and attributions. Journal of Family Psychology, 10, 209-222.
Bugay, A. (2016). Turkish Version of the Dyadic Almost Perfect Scale: Reliability and Validity. The Family Journal, 24, 1-6.
)
